Sarhoş Dizzy Atlıkarınca Rüyası

Bilinç yavaşça bana döndüğünde, bir atlıkarınca üzerinde tekerlekli olduğumu hissettim. Rotasyon, baş ağrısı ve gözlerimi açamama hissettiğim şey. Ama hala göz kapaklarımı açabildiğimde, garip bir manzara beni bekliyordu: eksen etrafında sorunsuz hareket eden bir tavan.

Yanımda dönmeye çalıştım ve sıcak ve yumuşak bir şeyle karşılaştım. Çıplak bir adamdı. Çok korktum ve rüya olmadığından emin olmak için yavaşça elimi vücudunun üzerinden geçirdim. Hareketimi fark etti ve elimi ona doğru bastırdı. Sesini duyunca bunun öğretmenim olduğunu fark ettim. Kafamda karışan uyku hali ve hatta ağrı yaşadım, ama yine de su istedim.

Düşüncelerim belirsizdi, ama bir oyun oynadığımızı hatırladım ve bundan sonra işler bir şekilde doğal değildi. Suyu içtiğimde, sadece bir rüya olduğunu umarak uykuya daldım. Ama uyandığımda garip bir durumda olduğumu fark ettim: Gömleğindeydim, çıplaktım ve ne olduğunu hatırlamıyordum. Bu düşüncelerden bunalmış, hatırlamaya çalıştım, ama bana hiçbir şey olmadı.

Öğretmenim bana yemek getirdiğinde, yemek için kalktım ve ancak o zaman gömlek dışında üzerimde hiçbir şey olmadığını fark ettim. O anda panik beni tuttu ve korkunç bir şey olduğunu fark ettim.

İrademi yumruklamaya ve bu gizemi çözmeye çalıştım, ama düşüncelerim karışık bir iplik karışıklığı gibiydi. Yavaş yavaş ne olduğunu anlamaya başladım ve inanılmazdı. Uyuduk mu? Tek yapabileceğim yavaş yavaş hayatımın asla eskisi gibi olmayacağını fark etmekti.

Öğretmenim bana utanarak baktı ve bakışlarını karşılayamadım. Bunun yerine, kargaşa ve iktidarsızlığı ortadan kaldırmaya çalışarak yemeğe odaklandım.

Ama ilerledikçe, burada kalamayacağımı fark etmeye başladım. En kısa sürede gitmem ve bu geceyi unutmam gerekiyor. Ama nasıl? Başım hala dönüyordu ve kalbim acı verici düşüncelerle birlikte çarpıyordu.

Öğretmenim beni düşüncelerimle yalnız bıraktığında gözlerimi kapattım ve nefes almaya çalıştım. Ama o noktada bile, bunun sonu olmadığını biliyordum. Hayatım daha yeni başlıyor ve olanlarla başa çıkacak gücü bulmalıyım.

Sonunda, cesaretin son kalıntılarını toplayarak yataktan kalktım ve giyinmeye başladım. Bu odadan, bu evden, bu şehirden ayrılıp baştan başlamak zorunda kaldım. Ama ondan önce zor bir karar vermeliydim: olanlar için kendimi affet ve devam et.

Kalbimdeki acı ve gözlerimdeki yaşlarla odadan ayrıldım ve yeni bir başlangıç arayışına başladım. Gelecek belirsizdi, ama yoluma çıkabilecek tüm zorlukların üstesinden gelmek için güçlü olmam ve kendime inanmam gerektiğini biliyordum.

Zamanın kaçınılmaz olarak ilerlediğini hissettim ve bu anda sıkışıp kaldım, sonra ne yapacağımı anlamaya çalıştım. Ama hiçbir düşünce bilincimi saran sise nüfuz edemez.

Her hareketle, bir önceki geceden giderek uzaklaştım, ancak gölgesi geleceğime şüpheli bir arkadaş olarak kaldı. İlerlemek zorunda olduğumu biliyordum, ama içimdeki her şey parçalara ayrıldığında bunu nasıl yapabilirim?

Tanıdık sokakların ve evlerin önünden geçerken, her köşenin bana geçmişi hatırlattığını hissedebiliyordum. Tek yapabildiğim koşmak, bu kabustan olabildiğince uzağa koşmaktı.

Ama ne kadar uzun koşarsam, sorunların ortadan kalkmayacağını o kadar net anladım, çünkü onları görmezden geliyorum. Kendime ve korkularıma bakmak anlamına gelse bile, iradeyi bir yumruk haline getirmem ve öne çıkmam gerekiyordu.

Sonunda kaderimi kendi ellerime alma zamanının geldiğine karar verdim. Koşmayı bıraktım ve kendi içimde cevap aramaya başladım. Devam etmek için kendimi affetmem ve tüm zorlukların üstesinden gelmek için güç bulmam gerektiğini fark ettim.

Böylece iyileşme yolculuğum ve yeni bir başlangıç başladı. Bundan sonra ne olacağını bilmiyordum, ama hayatın bana getireceği her şeyi kabul etmeye hazırdım.

30.04.2024