Uçurumun Şarkıları

Gece tekrar geliyor, dünyayı karanlık bir perdeyle örtüyor. Kahraman bu sonsuz karanlığı karşılamak için uyanır. Ciğerleri geceleri, ayın sessizce göründüğü unutulmuş bir kuyudaki su gibi doluyor.

Gözlerini kapatmak bile onu karanlıkta bırakır. Hiçbir şey hissetmiyor, kör bir adama benziyor, cevap bulamıyor. Etrafta - sadece gece, sessiz ve sonsuz.

Sesler ve gürültülerle dolu hareketli gününde, sadece sevdiklerinin yüzlerinde boşluk görür. Ama gece farklı bir gerçeklik, onu bir yıldız battaniyesi ile çevreliyor ve onu seçtiği kişi yapıyor.

Bakışları gecenin gözlerinde yıldızlarla dolu. Bu yıldızların parçalandığını ve ruhunda sadece bir boşluk bıraktığını görüyor. Gece onun üzerinde hüküm sürer, onu şeffaf ellerin hareketleriyle uzaklaştırır ve ona bir kukla gibi hizmet etmeye zorlar.

Onunla anlaşılmaz dillerde konuşuyor, kahramana anlaşılmaz aynalara yansıyor. Onu yalnız bırakır, ama her zaman ruhunda bulunur, uçucu ve gizemli.

Gece ona yorgunluk getirir, varlığını kalpten yoksun bir organizma gibi doldurur. Onu tüketen yorgunluğu hisseder, düşünme ve hissetme yeteneğinden mahrum eder.

Umutsuz bir yol boyunca çılgınca sefalet ve hayal kırıklığı haçı taşır. Önünde, her kum tanesinin ona tanıdık geldiği bir çöl uzanır. Yolda sadece boşluk görüyor, anlamdan yoksun.

Gözleri anlaşılmaz ve acımasız Sonsuzluğu yansıtır. Ruhunu korkunç tahminlerle dolduran Kanıtların sesinin fısıltısını duyar.

Kahraman, fedakarlığının işe yaramadığını fark eder. Ne gece kalmak ne de ayrılmak ona rahatlama getirmez.

01.05.2024